Eerste schoolweek
Blijf op de hoogte en volg Anne-Sophie
26 Augustus 2016 | Aruba, Paraguaná
Bon nochi,
Daar zijn we weer met een nieuwe blog over mijn avonturen aan de andere kant van de wereld. 1 maand Aruba zit er op!
Laten we beginnen met de eerste ervaringen en indrukken van de schoolweek.
Ik was afgelopen weken al meerdere keren op mijn school geweest om kennis te maken, mijn klas in te richten en mij klaar te maken voor een ´frisse´ start. De lokale `Action` is bijna leeg gekocht om de kinderen te voorzien van genoeg lesmateriaal. Op Aruba wordt verwacht dat iedere leerkracht zelf voor materiaal in de klas zorgt. Deze juf was er bijna klaar voor. Het ontbrak zich echter nog aan een beetje vertrouwen. Vertrouwen of het wel echt zo goed zou gaan. Hoe dichter donderdag 18 augustus naderde, hoe spannender ik het vond worden. Hoe zouden de kinderen zijn? Kunnen ze me goed verstaan/volgen? Hoe zijn de kinderen qua gedrag? Didactisch? Maar ook het sturen van een derde klas... Kan ik wel werken met verschillende methodes, behaal ik de doelen wel? Hoe zit het met het maken van een jaarplanning? Hoe kan ik weten welke onderwerpen bij de verschillende zaakvakken aan de orde moeten komen terwijl er geen methodes voor zijn? Laat staan dat ik dit nu al voor een jaar moet vaststellen en vastleggen.. Kun je begrijpen dat ik het spannend vond? Ik had totaal geen idee, dus ik was ook blij dat ik na donderdag eindelijk een beeld zou krijgen. Het team op mijn school is ontzettend behulpzaam en helpt me met elke vraag die ik heb. Dat maakt dat ik donderdag ochtend vrij relaxed voor mijn nieuwe klaslokaal stond.
De bel ging.. Op een aantal leerlingen na stonden de kinderen zonder enige aansporing van de juf netjes in een rij, mondjes dicht, te wachten tot ik ze met een hand begroette. Jongens rechts, meiden links. Mooi dacht ik, er is al enige structuur. De kinderen liepen de klas rustig in, zochten een plekje naar keuze en gingen braaf zitten. Ze keken me allemaal wat glazig aan toen ik me ging voorstellen met behulp van een gevulde tas met persoonlijke spullen. Zoiets hadden ze geloof ik nog niet eerder gezien. Ze wilden me vragen stellen, maar toen kwam de eerste barrière al... Ze spreken slecht Nederlands. ´Say it English´ was deze dag de meest voorkomende zin. Ik was benieuwd hoe de kinderen zelfstandig een kring konden maken. Best een gewaagde stap vond ik, want ik had geen idee hoe ze dit zouden aanpakken. Ik heb toegekeken en was erg tevreden. Behulpzaam naar elkaar, beetje passen en meten en al gauw zaten we in een kring. Zelfs mijn stoel kreeg een mooie plek in de kring. We hebben kennismakingsspellen gedaan en samen afspraken gemaakt waar we ons allemaal aan gaan houden. Zo is afgesproken dat we tijdens de lessen Nederlands spreken, maar dat de kinderen mij in de pauze Papiaments mogen leren. We hebben deze dag ook met de hele school het schooljaar geopend. Het Arubaans volkslied werd gezongen en alle juffen en meesters werden naar voor geroepen onder luid applaus van de kinderen. Een warm welkom. Donderdag en vrijdag verliep verder goed. Een enthousiaste klas waar ieder kind een rugzak met zich mee draagt. De ene rugzak nog meer gevuld dan de ander. Het ene verhaal nog aangrijpender dan het ander. Problemen en situaties waar een kind helemaal niet mee geconfronteerd mag en kan worden. En dat maakt ook dat het emotioneel soms best zwaar is. Sommige kinderen wil je het liefst een dag mee naar huis nemen, ze lekker verzorgen en ze een onbezorgde dag geven. Ik moet leren een weg te vinden om met deze emoties om te gaan. Dat komt hopelijk.
De spanning die ik vooraf had, viel langzaam steeds meer van mijn schouders. Ik had een globaal beeld van de kinderen en hoe het naar school gaan er hier aan toe gaat.
Maandag zijn we dan begonnen met het volgen van het lesrooster. Dit ging ook niet zonder horten of stoten. Het kopieerapparaat is nog niet aangesloten en deze juf moet nog even wennen aan het ´ouderwetse´ schoolbord. Het scheelt niet veel of de toetsen moeten weer handgeschreven worden. Back to basic! Dat is het echt wel. En dat maakt ook dat de leerkracht skills echt op de proef worden gesteld. De uitdaging die ik graag aan wilde gaan, die krijg ik! Maar het bevalt goed en ik merk dat ik nog lang niet klaar ben met het onderwijs op Aruba. De kinderen verdienen goed onderwijs, op een veilige plek waar ze zich kunnen ontwikkelen en mogen zijn wie ze zijn. Ik ben blij dat ik onderdeel ben van het team van deze school in San Nicolas en een steentje hieraan kan bijdragen.
Verder is er deze week ook van alles gebeurd. Zo hebben Eva en ik de tweede beachtennis wedstrijd gewonnen, staat er een verhuizing op de planning (waarover de volgende keer meer te lezen is), ben ik momenteel een auto aan het kopen en heb ik afgelopen week de schrik van mijn leven gehad. Ik werd namelijk wakker van gekriebel op mijn hoofd. Ik maakte het licht aan en stond oog in oog met een duizendpoot... En nee, niet van formaat microscoop, maar een gevalletje gillende keukenmeid. Duizendpoten zijn gevaarlijk. Ze kunnen bijten en je flink ziek maken. Ik heb Robin wakker gemaakt en we hebben eerst een half uur staan jammeren. Sta je dan, 4 uur in de nacht. Helden op sokken zijn we. Uiteindelijk heeft Robin het gevecht geopend en is met Pief Paf (insecten verdelger) aan de slag gegaan. De meneer met duizend poten was het hier duidelijk niet mee eens en stond ineens met 998 poten in de lucht om de aanval aan te gaan en een sprintje te nemen. Helaas voor hem heeft hij het gevecht verloren en is hij met laken en al van het balkon gegooid. De huisbaas schrok enorm van het verhaal en aangezien het de tweede keer is dat we in huis worden geconfronteerd met een duizendpoot, worden er serieuze stappen ondernomen. Zo is ons huis nu bezaaid met stinkende balletjes, hebben alle deuren strips gekregen en wordt alles door de pest-controle gedood. (waarschijnlijk zit er ergens een nestje....) Ach, zo maak je nog eens wat mee.
Verder ga ik langzaam beginnen met aftellen, want het eerste bezoek komt er bijna aan. Mama zal 14 september voet zetten op Arubaanse bodem en ik weet zeker dat ze het te gek gaat vinden om te zien hoe ik hier leef.
Voor nu even genoeg verteld.
Tot later, ayo!
Daar zijn we weer met een nieuwe blog over mijn avonturen aan de andere kant van de wereld. 1 maand Aruba zit er op!
Laten we beginnen met de eerste ervaringen en indrukken van de schoolweek.
Ik was afgelopen weken al meerdere keren op mijn school geweest om kennis te maken, mijn klas in te richten en mij klaar te maken voor een ´frisse´ start. De lokale `Action` is bijna leeg gekocht om de kinderen te voorzien van genoeg lesmateriaal. Op Aruba wordt verwacht dat iedere leerkracht zelf voor materiaal in de klas zorgt. Deze juf was er bijna klaar voor. Het ontbrak zich echter nog aan een beetje vertrouwen. Vertrouwen of het wel echt zo goed zou gaan. Hoe dichter donderdag 18 augustus naderde, hoe spannender ik het vond worden. Hoe zouden de kinderen zijn? Kunnen ze me goed verstaan/volgen? Hoe zijn de kinderen qua gedrag? Didactisch? Maar ook het sturen van een derde klas... Kan ik wel werken met verschillende methodes, behaal ik de doelen wel? Hoe zit het met het maken van een jaarplanning? Hoe kan ik weten welke onderwerpen bij de verschillende zaakvakken aan de orde moeten komen terwijl er geen methodes voor zijn? Laat staan dat ik dit nu al voor een jaar moet vaststellen en vastleggen.. Kun je begrijpen dat ik het spannend vond? Ik had totaal geen idee, dus ik was ook blij dat ik na donderdag eindelijk een beeld zou krijgen. Het team op mijn school is ontzettend behulpzaam en helpt me met elke vraag die ik heb. Dat maakt dat ik donderdag ochtend vrij relaxed voor mijn nieuwe klaslokaal stond.
De bel ging.. Op een aantal leerlingen na stonden de kinderen zonder enige aansporing van de juf netjes in een rij, mondjes dicht, te wachten tot ik ze met een hand begroette. Jongens rechts, meiden links. Mooi dacht ik, er is al enige structuur. De kinderen liepen de klas rustig in, zochten een plekje naar keuze en gingen braaf zitten. Ze keken me allemaal wat glazig aan toen ik me ging voorstellen met behulp van een gevulde tas met persoonlijke spullen. Zoiets hadden ze geloof ik nog niet eerder gezien. Ze wilden me vragen stellen, maar toen kwam de eerste barrière al... Ze spreken slecht Nederlands. ´Say it English´ was deze dag de meest voorkomende zin. Ik was benieuwd hoe de kinderen zelfstandig een kring konden maken. Best een gewaagde stap vond ik, want ik had geen idee hoe ze dit zouden aanpakken. Ik heb toegekeken en was erg tevreden. Behulpzaam naar elkaar, beetje passen en meten en al gauw zaten we in een kring. Zelfs mijn stoel kreeg een mooie plek in de kring. We hebben kennismakingsspellen gedaan en samen afspraken gemaakt waar we ons allemaal aan gaan houden. Zo is afgesproken dat we tijdens de lessen Nederlands spreken, maar dat de kinderen mij in de pauze Papiaments mogen leren. We hebben deze dag ook met de hele school het schooljaar geopend. Het Arubaans volkslied werd gezongen en alle juffen en meesters werden naar voor geroepen onder luid applaus van de kinderen. Een warm welkom. Donderdag en vrijdag verliep verder goed. Een enthousiaste klas waar ieder kind een rugzak met zich mee draagt. De ene rugzak nog meer gevuld dan de ander. Het ene verhaal nog aangrijpender dan het ander. Problemen en situaties waar een kind helemaal niet mee geconfronteerd mag en kan worden. En dat maakt ook dat het emotioneel soms best zwaar is. Sommige kinderen wil je het liefst een dag mee naar huis nemen, ze lekker verzorgen en ze een onbezorgde dag geven. Ik moet leren een weg te vinden om met deze emoties om te gaan. Dat komt hopelijk.
De spanning die ik vooraf had, viel langzaam steeds meer van mijn schouders. Ik had een globaal beeld van de kinderen en hoe het naar school gaan er hier aan toe gaat.
Maandag zijn we dan begonnen met het volgen van het lesrooster. Dit ging ook niet zonder horten of stoten. Het kopieerapparaat is nog niet aangesloten en deze juf moet nog even wennen aan het ´ouderwetse´ schoolbord. Het scheelt niet veel of de toetsen moeten weer handgeschreven worden. Back to basic! Dat is het echt wel. En dat maakt ook dat de leerkracht skills echt op de proef worden gesteld. De uitdaging die ik graag aan wilde gaan, die krijg ik! Maar het bevalt goed en ik merk dat ik nog lang niet klaar ben met het onderwijs op Aruba. De kinderen verdienen goed onderwijs, op een veilige plek waar ze zich kunnen ontwikkelen en mogen zijn wie ze zijn. Ik ben blij dat ik onderdeel ben van het team van deze school in San Nicolas en een steentje hieraan kan bijdragen.
Verder is er deze week ook van alles gebeurd. Zo hebben Eva en ik de tweede beachtennis wedstrijd gewonnen, staat er een verhuizing op de planning (waarover de volgende keer meer te lezen is), ben ik momenteel een auto aan het kopen en heb ik afgelopen week de schrik van mijn leven gehad. Ik werd namelijk wakker van gekriebel op mijn hoofd. Ik maakte het licht aan en stond oog in oog met een duizendpoot... En nee, niet van formaat microscoop, maar een gevalletje gillende keukenmeid. Duizendpoten zijn gevaarlijk. Ze kunnen bijten en je flink ziek maken. Ik heb Robin wakker gemaakt en we hebben eerst een half uur staan jammeren. Sta je dan, 4 uur in de nacht. Helden op sokken zijn we. Uiteindelijk heeft Robin het gevecht geopend en is met Pief Paf (insecten verdelger) aan de slag gegaan. De meneer met duizend poten was het hier duidelijk niet mee eens en stond ineens met 998 poten in de lucht om de aanval aan te gaan en een sprintje te nemen. Helaas voor hem heeft hij het gevecht verloren en is hij met laken en al van het balkon gegooid. De huisbaas schrok enorm van het verhaal en aangezien het de tweede keer is dat we in huis worden geconfronteerd met een duizendpoot, worden er serieuze stappen ondernomen. Zo is ons huis nu bezaaid met stinkende balletjes, hebben alle deuren strips gekregen en wordt alles door de pest-controle gedood. (waarschijnlijk zit er ergens een nestje....) Ach, zo maak je nog eens wat mee.
Verder ga ik langzaam beginnen met aftellen, want het eerste bezoek komt er bijna aan. Mama zal 14 september voet zetten op Arubaanse bodem en ik weet zeker dat ze het te gek gaat vinden om te zien hoe ik hier leef.
Voor nu even genoeg verteld.
Tot later, ayo!
-
26 Augustus 2016 - 18:58
Marleen:
Alweer een mooi verhaal van jouw kant. Het is echt leuk dat je dit op deze manier doet, en ik verheug me alweer op het verhuisverhaal hihi -
26 Augustus 2016 - 19:04
Sonja:
Hallo! Hier even een supertrotse tante !
Wat kan jij leuk schrijven zeg , ik heb er dan ook direct beelden bij !
Dat wist ik eigenlijk al want bij je vorige reis hing ik ook al aan je lippen.
Geloof mij als ik zeg dat die kinderen ontzettend met jou boffen! Blijf vooral
doen wat je doet en blijf schrijven ! XX -
27 Augustus 2016 - 10:46
Anouk, Mama Van Wes:
Echt een heel leuk verhaal en spannend allemaal. Wel eng met die duizendpoot blehhh. En idd back to basics, dat zal idd wel even wennen zijn. Maar de kids zijn in goede handen bij jou! Heel veel succes! En we gaan je volgen leuk! X -
27 Augustus 2016 - 12:54
Anny Bronzwaer:
Wat een mooi verhaal! Ik hoor die verhalen ook van Lisette Welzen, de dochter van mijn vriendin. Ze is nu voor het derde jaar op Aruba begonnen. Bah wat eng van die duizendpoot! Ken ik nog een leuk versje van...ha,ha!
Heel veel succes daar in Aruba en doe de hartelijke groepjes aan Robin! -
28 Augustus 2016 - 17:23
Mrgo Teheux:
Hallo Anne-Sophie, wat een verhalen, heel interessant om te lezen. Blij, dat je "eerste schoolweek " voorbij is en je er weer achter bent, dat je je echt meer op jezelf kunt en mag vertrouwen. Het hoort een beetje bij jou, maar is toch echt niet nodig, je zoveel zorgen te maken. Spannend is het natuurlijk wel, maar dat mag ook. Laat alles een beetje los, je kunt het. Ik kan me voorstellen, dat het moeilijk is de verhalen van de kinderen los te laten. Ze hebben allemaal een rugzak(je), er zal dus wel van alles spelen. Heel veel succes met alles. Hier moeten de scholen nog beginnen, maar hebben eerst nog een een ( warm ) weekje vrij. Ja, bijna zo warm als op Aruba. Ha, ha .
In Aruba maak je natuurlijk nog meer mee, maar op zo'n contact met een duizendpoot zou ik ook niet zitten te wachten. Wat een geluk dat je wakker werd, maar tegelijkertijd: wat een schrik. Zoals je het schrijft: ik zie hem staan en protesteren. bah, eng hoor.
Verder succes met alle leuke " dingetjes ": het kopen van de auto, verhuizing etc. Het houdt je wel bezig. Fijn dat je moeder je komt bezoek, ben benieuwd wat zij ervan vindt, verstop maar alle duizendpoten etc.
Anne-Sophie, geniet ervan. Liefs Margo
-
30 Augustus 2016 - 20:08
Henny:
Een andere wereld.......niet te geloven zo'n groot verschil met onze onderwijswereld!
Je kunt in elk geval veel betekenen voor deze kids en daar ligt jouw kracht!
Maak er iets moois van, leuk je op deze manier te kunnen volgen. -
01 September 2016 - 21:19
Rein:
Ha meisje,
Spannend allemaal en fijn dat je veel voor je kinderen in de klas kan betekenen.
Op je apps een prachtige klas naar naar hand ingericht en schatjes van kinderen.
Wat een leuke toeten en prachtige glimlachen.
Veel plezier samen.
-
04 September 2016 - 09:47
Lieneke:
Wat een mooi verhaal, ik zie je voor me als je het vertelt. Mooi dat je zo positief bent en er echt tegenaan wilt gaan. Je realiseert je plotseling hoe anders het ergens kan zijn.
Sterkte met het omgaan met allerlei insecten. Gisteren, toen ik de laatste spulletjes aan het opruimen was van het kamperen in Frankrijk, kwam ik alleen maar een grote glimmende tor tegen . Dat was al schrikken laat staan een duizendpoot.
Heel veel succes weer de komende tijd en een fijne tijd met mam.
Groetjes Lieneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
